บาปหนักสุดที่ทำให้ชีวิตลำบาก
ทำมาธรรมะ โดย ราชรามัญ
ไม่อาจจะปฏิเสธได้สำหรับผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในทางโลกต่างปรารถนาที่จะมีชีวิตที่สุขสบายมีความสุขมีกินมีใช้และมีสุขภาพที่แข็งแรง
แต่หลายคนกลับมีชีวิตที่เหนื่อยยากลำบากแล้วก็หันหน้าเรียนรู้พุทธศาสนาหวังเข้ามาประโลมใจทำให้คลายความทุกข์ลงได้บ้าง
คนบางคนเป็นคนที่มีพฤติกรรมและการพูดจาไม่เคยผิดศีลผิดธรรม แต่เหตุใดเขาก็ยังมีชีวิตที่ลำบากไม่เคยมีความสุขกายสุขใจใดๆ เลย
จะทำมาหากินอะไรก็ดูเหมือนติดขัดไปเสียทั้งหมดแน่นอนถ้าพูดแบบพุทธศาสนาเถรวาทแบบประเทศไทยก็ต้องบอกว่า เป็นเพราะกรรมเก่าหรือเจ้ากรรมนายเวรเป็นผู้กระทำ
ถ้าเราไปเชื่อเรื่องกรรมเก่าในระบบแบบนี้ก็จะไปเข้าทางกับลัทธิหนึ่ง ในครั้งพุทธกาลที่พระพุทธเจ้าปฏิเสธ และบอกว่าเป็นลัทธิที่มีความเชื่อผิดๆ เกี่ยวกับเรื่องกรรม ลัทธินั้นชื่อว่าปุพเพกตวาท โดยลัทธินี้มีความเชื่อที่สอนกันว่า จะสุขจะทุกข์จะสำเร็จในชีวิตหรือไม่เป็นเพราะกรรมเก่าบันดาลทั้งสิ้นหาใช่เป็นเพราะกรรมปัจจุบัน
ซึ่งชาวพุทธในบ้านเราก็ไปหลงเชื่อในเรื่องกรรมเก่าในรูปแบบนี้กันค่อนข้างมาก โดยที่ไม่รู้ตัวพระสงฆ์องค์เณรบางรูปที่มิได้ศึกษาพระไตรปิฎกอย่างถ่องแท้ก็อาจจะมีเผลอพูดเรื่องกรรมไปในรอยเดียวกับลัทธินี้เช่นกัน
ได้มีโอกาสอ่านงานเขียนของปราชญ์หลายๆท่านโดยเฉพาะนาคาราชุนผู้เป็นปราชญ์ที่ได้รับการยอมรับในประเทศอินเดียเกี่ยวกับพุทธศาสนา
โดยเฉพาะใน คัมภีร์ปรัชญาปารมิตาสูตร(ขั้นสูง) ซึ่งมีการคัดลอกสืบทอดมาตั้งแต่ในยุคมหาลัยนาลันทายังเข้มแข็งอยู่และก็คัดลอกต่อไปยังประเทศจีนโดยพระถังกัมจั๋ง
มีธรรมข้อหนึ่งที่น่าสนใจยิ่งนักที่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตแล้วทำให้ผู้คนบนโลกมนุษย์เกิดความลำบากธรรมข้อนั้นสั้นๆแต่ลึกซึ้งและดูเหมือนจะปฏิบัติค่อนข้างยากแต่ก็ไม่เกินความสามารถของมนุษย์
"หลายคนที่มีชีวิตลำบากเพราะได้เป็นต้นเหตุที่ทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์"
ธรรมข้อนี้ลึกซึ้งมากไม่ว่าการพูดของเราที่ทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์การกระทำของเราทำให้พูดเป็นทุกข์โดยจะตั้งใจก็ดีไม่ตั้งใจก็ดีเหล่านี้ล้วนเป็นต้นเหตุทั้งสิ้น
ดังนั้นถ้าเราอยากมีชีวิตที่ไม่ลำบากมีความสะดวกสบาย เราจงสำรวมความคิดสำรวมจิตใจและสำรวมการกระทำคำที่พูด ไม่ไปเป็นต้นเหตุที่จะทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์ ถ้าใครพึงปฏิบัติตามนี้ได้ชีวิตจะมีแต่ความสุขขึ้นเรื่อยๆ และนับเป็นคำสอนอันสูงสุดเกี่ยวกับการใช้ชีวิตซึ่งก็ละม้ายกับในคัมภีร์เถรวาทที่กล่าวว่า กรรมทั้งหลายมีใจเป็นประธาน
เพราะบางครั้งอาจจะไม่ได้กระทำไม่ได้พูดแต่ใจคิด เมื่อคิดอกุศลมากเข้าสะสมมากเข้าอกุศลนั้นก็จะสนองต่อผู้ที่คิดจึงทำให้มีชีวิตที่ลำบาก
เมื่อรู้อย่างนี้แล้วนับจากนี้ไปเราไม่ควรเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผู้อื่นเป็นทุกข์แล้วเราจะมีชีวิตที่มีแต่ความสุขความสบาย โดยค่อยๆ ฝึกจิตฝึกใจไปทีละน้อยแล้วจะเห็นการเปลี่ยนแปลงของชีวิตเราเอง
ติดตามราชรามัญได้ที่
https://www.facebook.com/rajraman164