"พระพุทธเจ้าก็เป็นมนุษย์"

พระพุทธเจ้า มีประวัติความเป็นมาที่กล่าวได้ว่า ค่อนข้างชัดเจน เพราะปรากฏหลักฐานในมิติต่างๆ มากมาย อาทิ สถานที่ประสูติ สถานที่ตรัสรู้ สถานที่ปรินิพพาน เป็นต้น นี่ย่อมแสดงให้เห็นชัดว่า พระพุทธเจ้าไม่ได้ถูกเขียนขึ้นมาลอยๆ แต่เคยมีชีวิตอยู่จริงบนโลกใบนี้ เคยใช้ออกซิเจนของโลกใบนี้ในการหายใจ เคยเดินท่องบนธรณีโลกใบนี้จริงๆ มิใช่เทวนิยม แต่เคยมีชีวิตจริงๆ เหมือนสามัญชนมนุษย์ทั่วไป

พระพุทธเจ้านามเดิมว่า สิทธัตถะ เป็นลูกของกษัติรย์ที่พระนามว่า สุทโธทนะ แห่งกรุงกบิลพัสดุ์ เป็นเมืองเล็กๆ ที่เป็นเมืองขึ้นของพระเจ้าปเสนทิโกศล แห่งเมืองสาวัตถี  อย่าไปมโนว่าเป็นเจ้าชายผู้ยิ่งใหญ่อะไร

พุทธประวัติของไทย ก็เป็นไปแบบไทยๆ ผิดๆ ถูกๆ คัดลอกกันตามๆ มาหรือที่มีการคัดลอกกันไปมาตามสายเถรวาทที่เชื่อกัน ซึ่งเป็นแบบกึ่งแต่งไปในทางเทพนิยายที่เกินจริงจนเกือบจะเชื่อถือไม่ได้ด้วยซ้ำในบางมุม. แต่ทว่าพุทธประวัติอีกสายหนึ่งของมหายานที่มีการจดบันทึกเอาไว้ ดูเหมือนพระพุทธเจ้าจะมีความเป็นมนุษย์สูงมากคือของสายมหายาน 

ด้วยพุทธประวัติในมุมนี้ ทำให้ผู้นับถือพุทธแบบมหายานมีกำลังใจในการศึกษาธรรมและภาวนาตนเองให้เข้าถึงสู่ธรรมอันยิ่ง เพราะถือว่า มนุษย์อย่างพระพุทธเจ้ายังทรงตรัสรู้ได้ เราก็เป็นมนุษย์เหมือนท่านเราก็ควรที่จะสามารถสัมผัสและเข้าถึงธรรมแบบนั้นได้เช่นกัน

ทางสายเถรวาท เชื่อว่า เพราะการเสด็จออกนอกเมืองของพระพุทธเจ้าเมื่อครั้งเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ จึงทำให้สลดสังเวชใจเมื่อเห็นคนเกิด คนแก่ คนเจ็บ คนตาย จากนั้นแสวงหาหนทางที่จะทำให้รอดพ้นจากภาวะเช่นนั้น  

แต่ทางในทางมหายาน เชื่อว่า ต้นเหตุแห่งทุกข์ที่ทำให้ท่านออกบวชมาจากการเมืองในราชสำนักมากกว่า  เมื่อประชากรมีการแย่งชิงน้ำกันทำการเกษตร  เมื่อมีการประชุมสภาของกษัตริย์ จึงมีมติให้สิทธัตถะนำทัพไปปราบเพราะท่านเก่งมาก. แต่ท่านมิปรารถนาที่จะเข่นฆ่าใคร จึงปฏิเสธที่จะนำทัพ เหล่าราชวงศ์จึงมีมติให้ลงโทษสิทธัตถะตามกฎในฐานะราชกุมารที่ไร้ความสามารถคือตำแหน่งที่ทรงเป็นอยู่

เมื่อเป็นเช่นนั้นก็ต้องได้รับโทษเพื่อธำรงวินัยทางทหาร ด้วยการต้องถูกเนรเทศออกนอกเมืองไป การจากไปจะปลอดภัยที่สุดก็ต้องเป็นนักบวชเพราะจะไม่มีใครคิดทำร้ายนักบวชทั้งสิ้น ด้วยเหตุนี้เวลามีเวรภัยอะไรกับชีวิตจึงนิยมบวชกัน ไม่ว่าจะในราชสำนักหรือบุคคลธรรมดา. นอกจากนี้พระบิดาสุทโธทนะเดินออกมาส่งที่ประตูเมืองแล้วจากลาด้วยน้ำตานองหน้า (ไม่ได้หนีออกจากเมืองเหมือนของเถรวาท) พร้อมสั่งห้ามว่าให้ไปทางใต้ ไปเมืองมคธ อย่าไปทางสาวัตถี เพราะถ้าเรื่องนี้ทราบถึงเจ้าแห่งสาวัตถี คือ พระเจ้าปเสนทิโกศล ซึ่งเป็นเมืองแม่ก็จะทำให้กรุงกบิลพัสดุ์ ลำบากขึ้นอีก 

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เจ้าชายสิทธัตถะหรือ พระพุทธเจ้า ได้พบกับพระเจ้าพิมพิสาร  ที่เล่ามาคร่าวๆ นี้ เราจะเห็นได้ว่า พุทธประวัติ มีน้ำหนัก มีเหตุผลมากพอในการเสด็จออกจากเมือง
  

ผู้ที่เกิดในวัง มีแต่ผู้ดูแล มีอาหารปราณีตดื่มกินมา 29 ปี วันหนึ่งต้องมากินอาหารที่หยาบไม่ปราณีตที่ได้จากการบิณฑบาตรคำแรกก็อ๊วกอาเจียนพุ่งเลยทีเดียว

นี่เป็นอีกหนึ่งที่แสดงออกถึงความเป็นมนุษย์ของพระพุทธเจ้า. ดังนั้นใครก็ตามที่มักจะคิดเอาว่า ธรรมะปฏิบัติยาก เข้าถึงยาก เกินความสามารถของมนุษย์ควรคิดเสียใหม่ เพราะพระพุทธเจ้าทพระอรหันต์ทั้งหลายต่างก็เป็นธรรมดาทั้งสิ้นแล เพียงแต่มีความมุ่งมั่นในทางจิตวิญญาณอย่างแท้จริงต่างหากจึงสำเร็จได้ผลลัพธ์ทางใจด้วยการหลุดพ้น

ธรรมะข้อใดข้อหนึ่ง เพียงน้อมมาปฏิบัติจริงๆ ก็จะทำให้เราประสบความสำเร็จทางจิตวิญญาณได้เช่นกัน

ราชรามัญ